Een poging om het ook in woorden te vangen:

— Groene stola (gedragen op ‘gewone’ zondagen):

Omdat het zo belangrijk is om goed te kijken, naar de schepping, naar je medemens. “Laat dan mijn hart U toebehoren / en laat mij door de wereld gaan / met open ogen, open oren / om al uw tekens te verstaan” (Lied 978).

— Paarse stola (gedragen wanneer we wat meer stilstaan bij het donker, in de advent en veertigdagentijd):

De kracht van het duister kan soms overweldigend voelen. Ook dán ben je niet alleen. “En Gods Geest zweefde over het water” (Genesis 1).

— Witte stola (gedragen wanneer dood en (nieuw) leven elkaar raken, met Kerstmis, Pasen, Hemelvaart, doop, gedachteniszondag, uitvaarten): Een pad door het water of een pad langs de rand van het water, over het strand. Waar water en land elkaar raken, lijken soms ook hemel en aarde even heel dichtbij elkaar te komen. Er is een weg naar een nieuw begin, zelfs al is het dwars door de zee heen.

— Rode stola (gedragen wanneer we vieren dat de Geest waait, met Pinksteren, bevestiging ambtsdragers):

Omdat adem en geestkracht stromen als we zingen, omdat we muziek maken als we vrolijk zijn. Omdat muziek ons gaande houdt.

Ik zie ernaar uit om deze stola’s nog heel lang te dragen!